مقایسۀ اثر لیزر پرتوان و درمان رایج فیزیوتراپی در درمان تاندونیت سوپرااسپایناتوس

خلاصه مقدمه: تاندونیت شایع‌ترین اختلال عضلانی اسکلتی مفصل شانه است. تأثیرات مثبت لیزر کم‌توان همچون افزایش دامنۀ حرکتی و کاهش درد در درمان تاندونیت شانه تأیید شده است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر لیزر پرتوان و مقایسۀ آن با فیزیوتراپی رایج بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع مطالعات نیمه‌تجربی یک‌سو‌کور بود. 40 بیمار (23 زن و 17مرد) در دو گروه لیزر پرتوان (20 نفر) و کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. فیزیوتراپی شامل مدالیتۀ تنس، التراسوند و تمرین‌درمانی برای هر دو گروه یکسان بود. گروه لیزر پرتوان علاوه‌بر درمان فیزیوتراپی تحت درمان با لیزر پر‌توان قرار گرفتند. تمامی بیماران به‌مدت دو هفته (6 جلسه) تحت درمان بودند. تمامی بیماران قبل و پس از درمان، Visual analogue scale (VAS) را برای تعیین شدت درد و پرسشنامۀ فارسی The Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) را برای پیامد‌های فعالیت عملکردی شانه تکمیل کردند. یافته‌ها: میانگین نمرۀ VAS و پرسشنامۀ DASH  بعد از درمان در هر دو گروه لیزر پرتوان و کنترل کاهش یافته و از نظر آماری معنادار بود (001/ 0P=). میانگین تغییرات نمرۀ درد و پرسشنامۀ DASH گروه لیزر پرتوان نسبت به گروه کنترل بیشتر یود و از نظر آماری مقدار این تفاوت معنادار بود (100/0=P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد همراهی لیزر پرتوان در کنار فیزیوتراپی رایج به‌عنوان یک روش جدید دارای اثرات درمانی بیشتری است. احتمالاً مکانیسم ضد التهابی لیزر از‌طریق تسریع کاهش درد باعث بهبود عملکرد مفصلی شده است. البته برای اثبات این ادعا به مطالعات بیشتری نیاز است.